Derrick en Amy in Uganda

BLOG VAN AMY

Waar ben ik nu eigenlijk concreet mee bezig? Wat speelt er allemaal in m’n hoofd en waarom bezoek ik al deze projecten en voer ik diverse gesprekken?

Ik denk dat ik, vanwege het bezoeken van de (gelukkig) vele projecten tijdens alle reizen naar Uganda, aardig in kaart heb kunnen brengen wat het betekend om gehandicapt te zijn in Uganda. En 1 ding viel me vooral op, namelijk dit: de meeste organisaties en projecten zijn voornamelijk gefocust op het helpen van de kinderen, wat op zich super goed is! Ze helpen hen met educatie, fysiotherapie, spelen met andere kinderen, motoriek, structuur en praktische vaardigheden. Maar deze kinderen hebben ook een familie waar ze naar terug moeten in bijvoorbeeld de vakanties als de scholen gesloten zijn. Een aantal van de projecten biedt een boardingschool aan. Dat is een school waar de kinderen wonen en leren gedurende de termijn tot aan de volgende vakantie. Dat betekend dus dat deze kids tijdens die periode hun familie niet zien en dat betekend ook dat hun familie een heel gedeelte van hun ontwikkelingsproces mist, met als gevolg dat sommige ouders niet goed weten wat ze met hun kind aan moeten als het thuis woont. Want niet te vergeten; deze kinderen zijn gehandicapt, zijn autistisch, zijn spastisch, kunnen minder qua denkvermogen, zitten in een rolstoel, hebben hulp nodig met de dagelijkse verzorging, kosten meer geld en tijd dan een ‘normaal’ kind, en zo kan ik nog wel even doorgaan.. Naar mijn mening hebben deze ouders ook hulp nodig! En dat is precies waar ik mee aan de slag wil gaan! Diverse bestaande organisaties zien hier ook de noodzaak van in. Ze geven eerlijk toe dat de zorg voor de kinderen hun sterke punt zijn, maar de zorg voor de ouders daarentegen hun zwakke punt.

Dit concept bestaat al in andere landen (nog niet in Uganda) en daar noemen ze het ook wel Home Based Intervention – Interventie gebaseerd op de thuisomgeving. Dat is/wordt een concept waarbij we samen met de ouders, thuis met de kinderen gaan werken, in plaats van alleen binnen de organisaties. We hopen in de toekomst Fysiotherapie, Ergotherapie, Voedingsadvies, Voorlichting, Trainingen, Gedragskunde, Medische zorg en zo mogelijk Educatie aan te gaan bieden. Hiermee hoop ik, samen met diverse Ugandezen, te bereiken dat de ouders steeds meer oog en meer liefde gaan krijgen voor hun gehandicapte kind. Dat ze inzien dat het kind wel degelijk iets kan. Dat ze meer kennis krijgen over de beperkingen. Dat ze te horen krijgen dat de beperkingen wetenschappelijk te verklaren zijn en dat hun kind niet vervloekt is. Dat ze stapje voor stapje steeds minder waarde gaan hechten aan het bijgeloof en de Witchcraft (tovenarij).

En als voornaamste hoop ik dat ouders en familieleden gaan inzien dat ook dit kind een geliefd kind van God is, in plaats van een vergissing of een vloek.

Bovenstaand idee is een grove schets van de plannen die steeds meer vorm gaan krijgen. Ik hoop dat ik de resterende tijd in Uganda al wat dingen op papier kan zetten en dingen kan doornemen (wat ik ook al volop aan het doen ben door middel van alle gesprekken), maar uiteindelijk zal dit pas verder uitgewerkt gaan worden in de toekomst, omdat ik me eerst volledig wil gaan richten op de Bijbelschool aankomend jaar. En tijdens een jaar kan er veel gebeuren.. Daarnaast vind ik het ook belangrijk om eerst een periode zij aan zij met de Ugandezen te werken, om van hen te kunnen leren en om relaties op te bouwen.

Jullie hebben vast al wel ergens de woorden Seek – Serve – Share voorbij zien komen. Dat betekend Zoeken – Dienen – Delen. Dit zijn de 3 kernwoorden die mijn visie samenvatten, en die onlosmakelijk verbonden zijn met de woorden ‘With Joy from God’s Love’ (met Vreugde vanuit God’s Liefde). In de volgende blog vertel ik hier meer over!